Prolog

Na Lwiej Ziemi wreszcie zapanował tak oczekiwany od wielu lat spokój — i pokój.

Koryta rzek znów wypełniły się czystą, źródlaną wodą, samym wyglądem budząc nieodparte pragnienie. Poczerniałe od ognia suche badyle na powrót stały się rozłożystymi drzewami, a nędzne, kłujące źdźbła — najzieleńszą pod afrykańskim słońcem trawą. Walające się tu i tam sterty kości rozpadły się w proch i już wkrótce ziemia pochłonęła je całkowicie. Wiatr nie niósł już ze sobą zapachu padliny i wszędobylskiego kurzu wdzierającego się do nosa i drażniącego oczy, a woń rozmaitych kwiatów i czegoś nieuchwytnego, przez każdego definiowanego w inny sposób.

No i, co chyba najważniejsze, powróciły też zwierzęta. 

Wszystkie gatunki, które opuściły swój dom w obawie przed głodem, teraz znów zamieszkały na Lwiej Ziemi. Kraina jeszcze niedawno przypominająca kamienną pustynię zaroiła się od niezliczonych kolorów i rozmiarów. Martwą ciszę zastąpiły ptasie trele, trąbienie słoni i inne odgłosy zwyczajnego życia.

Ale akurat ten dzień nie był tak całkiem zwyczajny. Ani trochę.

Wszystkie sawanniane zwierzęta, prowadzone jakimś wspólnym instynktem, porzuciły przeżuwanie trawy i inne arcyciekawe rozrywki i zgodnym krokiem podążyły w jednym kierunku. Ich pochodowi towarzyszyła swoista hierarchia - nikt się nie przepychał i nie wyprzedzał innych. Na przedzie truchtały ratele, surykatki i inne drobiazgi, ogromny pochód zamykały dumnie kroczące słonie.

Cały ten zwierzyniec zmierzał ku centralnemu punktowi sawanny, ku jej sercu, gdzie wszystko się zaczęło.

Ku Lwiej Skale.

***

Simba stał na szczycie Lwiej Skały i patrzył na rozciągające się mu u stóp królestwo. Jego dom, do którego wreszcie, po wielu latach powrócił.

Adrenalina wciąż jeszcze pulsowała mu w żyłach, ale w sercu zagościł błogi spokój. Rany opatrzono, zmarłych opłakano — teraz była pora na radość.

Mimo że stojące u stóp skały zwierzęta nie były z tej perspektywy większe od pudełka zapałek, lew nie potrafił dostrzec, gdzie kończy się ich pochód — wydawało mu się, że wielokolorowa masa ciągnie się aż po horyzont.

"Czy nowego króla przyszła powitać cała sawanna?" pomyślał z lekkim przestrachem. Choć nie przyznałby się do tego nikomu i za nic w świecie, czuł tremę. 

W końcu nie codziennie prawowity następca tronu wraca, by pokonać stryja tyrana i zająć jego miejsce.

— I co, gotowy?

U boku Simby stanęła jego partnerka Nala. Delikatnie się uśmiechając, otarła się o lwa i spojrzała na niego z uwagą.

Król pogłaskał ją po lekko zaokrąglonym brzuchu, modląc się, by nie usłyszała jego szybko bijącego serca. To było dziwne uczucie — ekscytacja pomieszana ze strachem. I małą szczyptą chęci wykonania dzikiego tańca hula tu i teraz.

— Oczywiście.

Kątem oka widział Timona smarkającego w wielką kraciastą chustkę, Pumbę wycierającego nos raciczką i Rafikiego z nieprzeniknionym uśmiechem na ustach.

Ale to nie było teraz ważne.

Nabrał w płuca jak najwięcej tylko mógł powietrza.

I zaryczał.

Dźwięk był głęboki, czysty i donośny, poniósł się po sawannie tak olbrzymią falą, że gdyby nawet jakieś zwierzę nie obserwowało wstąpienia Simby na tron, na pewno by je usłyszało.

Zaryczała również Nala, a po niej ten sam ton podchwyciły  lwioziemskie lwice zajmujące pierwsze rzędy pod Lwią Skałą. Timon i Pumba zaczęli radośnie pokrzykiwać, a Rafiki zaprezentował coś, co w przybliżeniu uznać można było za jodłowanie z elementami stepowania i machania szamańskim kijem. Zazu zataczał kręgi nad Lwią Skałą.

Przybyłe na ceremonię zwierzęta natychmiast przyłączyły się do radosnej kakofonii, produkując kolejne, rozmaite dźwięki. Młode zwierzęta nie mogły wytrzymać nadmiaru emocji i rozpoczęły radosną bieganinę, przepychając się w tłumie. Starsze osobniki ograniczyły się do rytmicznego potrząsania łbami i uderzania odnóżami o ziemię.

Nawet niebo, dostosowując się do ogólnych wymagań, przyoblekło się tylko w lekkie, przypominające owieczki, białe obłoczki.

Jednym słowem — było dobrze.

-----------------

No więc... witam serdecznie wszystkich odważnych, którzy zawędrowali w te dzikie i odludne ostępy internetów na mojego bloga :). Być może kojarzycie mnie z Kolejnych obrotów Kręgu Życia, czyli mojej aktualnie zawieszonej lwiej (brazylijskiej) telenoweli. Absolutnie nie wyrosłam z Króla Lwa, bo uważam, że z tej cudownej animacji po prostu nie można wyrosnąć — ale trzecia klasa liceum, a więc i matura skutecznie zżerają wolny czas. Trochę mi wstyd, bo co do historii o Uri i jej rodzince miałam naprawdę wielkie plany, ale cóż — cały materiał historyczny i polonistyczny (a może i trochę matematycznego...?) sam się nie wkuje — a szkoda.

Pisanie czegokolwiek, a już lwiego tasiemca szczególnie, utonęło gdzieś na samym dnie spraw bardzo i bardziej ważnych. Aż tu WTEM! Przeglądając sobie lwią część dA trafiłam na ten obrazek i moja sadystyczna wyobraźnia uznała, że należy wymyślić nową przyszłość dla Simby i Nali, nie tak różową i lepiącą się od lukru. Nie znaczy to oczywiście, że zrobię z takiej Ziry męczennicę stulecia, a z Simby kolejnego Skazę - raczej... dołożę obu stronom trochę przemyśleń i trudnych sytuacji, które na pewno miałyby miejsce, gdyby lwy nie występowały w bajce dla dzieci. Brzmi tajemniczo? Nie...? No trudno, może jeszcze Wam się spodoba c:

(I gdybyście jednak tak ciut ciut mieli ochotę czytać dalej — trzymajcie za mnie kciuki, bo ja sama jeszcze nie wiem, co z tego bloga wyjdzie...)